woensdag 29 mei 2013

De derde versnelling

Toine heeft zijn hele leven al haast. Haast met lopen (Dat doet hij eigenlijk nooit, hij rent altijd), haast om ergens eerder te zijn dan z'n broer en haast om als eerste het antwoord te roepen op een vraag. Toen hij eenmaal op school zat, maakte hij dan ook grote sprongen. Niet alleen letterlijk, met veel blauwe plekken tot gevolg, maar vooral in z'n ontwikkeling. Al na drie weken vroeg de leerkracht om een gesprek, waarin hij uitlegde dat Toine z'n klasgenoten vooruit was. 'Dit jongetje moet geen twee jaar kleuteren' was het advies.

In de loop van het schooljaar zagen we hem met Zevenmijlslaarzen door de 'leerstof' gaan. Waar kinderen die samen met hem waren begonnen, heel leeftijdsadequaat, op hun vingers aan het tellen waren, begon Toine met de tafels oefenen. Ook sociaal-emotioneel hield hij zich goed staande, hij speelde voornamelijk met groep 2'ers. Al snel riep hij tegen iedereen die het wilde horen, dat hij groep 1 en 2 in 1 jaar zou doen.

En dat gaat nu ook gebeuren. Deze week is de knoop doorgehakt, hij gaat na de zomervakantie naar groep 3. Toen hij het hoorde, sprong hij een gat in de lucht. Ik nog niet meteen. Natuurlijk was ik blij dat hij zou gaan versnellen, dat is voor hem, op dit moment, de beste oplossing. In groep 2 gaat hij zich dood vervelen. En als we iets belangrijk vinden, is dat hij het naar z'n zin heeft op school.

Natuurlijk weet ik dat allemaal, rationeel. Maar tegelijkertijd bekruipt me de weemoed: mijn kleine mannetje, dat nog 5 moet worden, is over een paar maanden al geen kleuter meer. Dan mag ik hem niet meer in de klas brengen. Kunnen we 's ochtends geen grapjes maken, terwijl hij op z'n stoeltje in de kring zit. Gaat hij gymmen in de grote gymzaal. En zit hij aan zijn eigen tafeltje, met een eigen stoel.

Ik weet dat hij eraan toe is. Maar ik nog niet helemaal. Het mag van mij wel een versnelling lager.