woensdag 11 februari 2015

What you see is what you get

Op mijn werk hebben we het er regelmatig over, als we het over computersystemen hebben: what you see is what you get, ook wel WYSIWYG, voor echte nerds.

Thuis hebben we ook een WISIWYG; een kind aan wie je in één oogopslag ziet hoe de wind waait. Is Toine vrolijk, dan stuitert hij de hele dag de kamer door, hangt 'ie op de kop op de bank, en maakt hij véél lawaai. Als hij moe is, is dat ook meteen duidelijk, dan is hij hangerig en slaapt hij snel. En een verdrietige bui was ook altijd duidelijk te herkennen.
Sinds een aantal maanden heeft 'ie een nieuwe emotie aan zijn arsenaal toegevoegd. Toine is namelijk heel snel boos en gefrustreerd. Als hij zijn zin niet krijgt, wordt hij boos. En dat laat meneer dan ook duidelijk merken. Hij begint te mokken, te stampvoeten en de armen gaan over elkaar. Hij stampt boos naar boven, lardeert zijn boosheid met een paar flinke scheldwoorden (géén idee waar hij ze oppikt, maar hij heeft er een feilloos geheugen voor) en slaat met de deuren. Bijna altijd wordt zo'n bui gevolgd door een enorme huilbui. Hij is dan zó verdrietig!

Op onze vraag wát er dan aan de hand is, kan hij eigenlijk geen antwoord geven. Is er met vriendjes of op de BSO iets aan de hand, gaat het op school niet goed? Hij kan het ons niet vertellen. Het enige wat er, tussen enorme uithalen, af en toe uit komt, is dat het op school véél te makkelijk is en dat hij te vaak straf krijgt. Nu wéten we dat Toine met zijn drukke gedrag af en toe behoorlijk lastig kan zijn in de klas, maar de vraag is natuurlijk wat de oorzaak is. Vertoont hij dat gedrag uit pure verveling? Of is dat niet zo en is er toch iets anders aan de hand?

Volgende week hebben we, op ons verzoek, een gesprek met de leerkracht en IB'er om te kijken wat er aan de hand is en of we er iets aan kunnen doen.

We willen namelijk zo graag dat lachende gezicht vaker zien...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten